LOVE IS SEEING AN IMPERFECT PERSON PERFECTLY

Love is happiness, love is smiling when I hear your voice, love is the butterflies in my tummy whenever I see you, no matter how many times. Love is when you look at me and smile without any reasons at all. Love is seeing an imperfect person perfectly. Love is painful, love is hard. Love is sacrifice. Love is sadness. :(

Can I live without the happiness, can I live with that sadness? I don't know, I don't know anything anymore. :(

"Mahal na mahal kita. Wag mo muna akong iwanan, please?"

Honestly, eto talaga yung gusto kong sabihin sa kanya nung tinext ko siya. But I was kinda, besides, ayoko rin namang ipaalam sa kanya na may sakit ako, that's why I've been longing for him, gusto ko lang siyang makita and makasama. Makausap man lang, and yun lang. And I know, gagaling na ako, kahit papano, well, although alam ko naman na walang cure tong sakit ko, and ayoko namang sabihin sakanya, kasi ayoko namang mahalin at magcare nalang ulit siya sa akin nang dahil lang sa sakit ko. Ayoko namang maging kaawawa awa nalang and super weak sa paningin niya. Gusto ko, strong parin ako, whatever it takes. At least somehow, magiging okay yung nararamdaman ko. Yung lang naman gusto ko e. Makasama siya, kahit sandali lang. :( I was damn happy last night, kasi he did an effort. Yung effort na hinahanap hanap at pinakahihintay ko from him. But I guess, hindi pa masyadong convincing. Nandun na siya, pero medyo kulang pa. Siguro mga half inch. Nandun na e. Pero sumuko nalang siya bigla. Akala ko makikita ko na siya, after a month. Yes, exactly one month na ang nakakalipas, after naming nagkasama. And three days nalang, maglalaho na lahat ng pinaghahawakan ko para sa kanya. I've been wishing to see him this day, Tuesday. Akala ko, okay na ang lahat, I thought we can talk, kahit for a short time lang, I thought I can hug him again, kasi.. Sa totoo lang, miss na miss ko na siya, I thought I can kiss him again, for I've been longing for his love, his hugs and kisses na nakakapagpagaan ng loob at sakit na nararamdaman ko. Wag muna ngayon, please? Sasabihin ko naman kung pwede na e. Wag lang muna ngayon, hindi pa talaga ako ready. Ayoko siyang i-give up, pero alam kong nahihirapan na siya. Kaya siguro kailangan ko siyang i-give up, I have to. I must give up. Well, lahat ng nangyari sa atin naaalala ko pa. Lahat. Sabi ko diba gusto kitang kalimutan, pero sa totoo lang hindi ko gustong makalimutan ka.

I'm choosing this, I am following my heart. This is what I really want. To be beside you, to be needed by you, and to be loved by you, and I promise.. Simula ngayon, dalawa tayong lalaban, kung pagod ka na, ako naman ang lalaban para sayo. Wag ka nang matatakot, di kita iiwan. Alam mo yun, kahit pa wala na tayo gusto parin kitang makapiling, kasi feeling ko, kapag wala ka sa tabi ko, hindi ako magiging masaya. Kung pwede nga lang ilagay kita sa bulsa ko para araw araw kitang kasama e. Para kahit wala na tayo, kasama parin kita. Well, please always remember that I am holding on for dear life, but I need you to need me back, kasi naman e.. Pagod na kong umiyak. Pagod na pagod narin ako. Pati nga puso ko pagod na e. Minsan nga, nasasabi ko sa sarili ko, kaya ko pa ba? Pero kailangan kong kayanin e. :'(

Love is seeing an imperfect person perfectly.
And yea, I know, he's far from being perfect. But there's something about him that captivates my heart. What's so good about him anyway? Is it his radiant smile? His deep eyes stare mine, maybe it's his sweet and attractive voice? I don't know, but..

I'm falling hard.
I don't know kung paano ko sasabihin kung ano yung nararamdaman ko ngayon. Basta ang alam ko lang, nasasaktan ako, kaya ako umiiyak. Napaka biglaan ng lahat, parang kelan lang kami nagkakilala, ang bilis ng panahon, ang bilis ng mga pangyayari. Hindi ko masyadong pinahalagahan yung mga pangyayari dati, dahil akala ko mahaba pa ang panahong magkakasama kami, yung opportunity na mauulit lahat ng yun sa aming dalawa. And most of all, akala ko pwede ko pang itama lahat ng pagkakamaling nagawa ko noon.

Love is hard.
Babe, can there be no more struggles for us? It's been hard for me. Why do you keep on believing them? Don't you trust me? Do we always have to fight because of others? I know I was wrong, but.. I just made a choice. Pero masyadong naging selfish at madamot sa atin si destiny. Yea, masyado nga siguro akong naging masama nung tayo pa. Masyado akong self-centered, alam ko naman yun e. At ngayong huli na ang lahat para magbago pa ako, although nagbabago na ako ngayon, alam ko, kahit ano naman ang gawin ko, hindi ko na maibabalik pa yung dati e. Hindi ka narin babalik pa sa akin. Kung pinahalagahan lang sana kita noon ng maayos, kung binigay ko yung sapat na kaligayahan na kailangan mo, kung alam ko lang mangyayari tong mga bagay na 'to, matagal ko nang ginawa. Pero, tama nga sila. Nasa huli talaga ang pagsisisi. Wala naman akong ibang choice, kung hindi sundin nalang yung flow ng buhay ko.

Love is sacrifice.
I even sacrificed my own happiness for him. Was it the only solution? To simply let go of him? Why am I being treated this way? Do I deserve this? Do I have to sacrifice my love, just to make him happy?

Yes. After that incident, nung time na nakipag break ako sa kanya sa Lover's lane, oo. Masakit. Sobrang sakit nang iwan ko siya,, hindi niya lang alam kung gaano yun kasakit sa akin. Hanggang ngayon, fresh parin sa akin. Akala ko, makakatulog na ako ng maayos sa gabi, pero paulit ulit yung flashbacks e. Halos isang buwan na akong napaparanoid, well, exactly one month na ngayong araw na 'to. Ewan ko ba, sobrang weird. Minsan sa kalagtnaan pa ng pagtulog ko, tinitingnan ko yung Smart phone ko, nagbabakasakaling, maisipan man lang niyang tumawag, o kamustahin man lang ako. But I felt bad, really bad and hopeless, kasi sa loob ng isang buwan. Isang beses palang niyang ginagawa yun para sa akin. Kaya feeling ko talaga, matagal na niya akong iniwan, yung ako nalang yung lumalaban para sa aming dalawa, napapagod na ako e. Akala ko, at times like this, he'll be there para sapuhin ako, pero wala siya. Umaasa lang ako sa wala. Ang sakit. Sobrang sakit. Bakit kasi hanggang ngayon, patuloy parin akong umaasa? :'( Ilang beses ko na siyang pinakawalan, at ngayon, pinakawalan ko na naman siya. Sana sa right time na magiging kami na ulit, yung perfect time na talaga, yung wala nang hadlang, maging masaya na kami. Kasi ayokong tuluyan pa siyang mawala sa akin.

Love is sadness.
But how? I'm scared to tell them that I may "die" anytime. I'm scared that they will be sad because of my condition. I love them, so I'd rather keep this pain to myself. I've been to ignore this pain inside of me, akala ko simpleng asthma lang. Matagal na nga akong hindi inaatake ng asthma e, pero kapag umatake pala 'to, sobrang sakit. Yung sobrang sakit na feeling mo mamatay ka na. Hindi ko lang pinansin tong sakit na to, kasi akala ko, wala lang.. Pero ganito na pala. :'( Hindi ako marunong magpakababa, hindi ako marunong tumanggap ng pagkatalo, kasi ang alam ko, ako lang yung dapat laging nasa ibabaw, at laging panalo. Pero dahil sa kanya, natuto ako. Dahil sa kanya, naniwala ako. Naniwala ako na meron pang mas makapangyarihang sa tao. Dahil sa kanya, natuto akong maging mahina. Maging mahina sa oras na dapat ay malakas ako. Dahil sa kanya, nagkasilbi ang buhay ko, dahil sa kanya. Dahil sa kanya.. Alam ko na ang silbi ng buhay ko. Matagal na akong nawawala at hinahanap ang sarili ko, pero dahil sa kanya.. Kailangan kong maging malakas. Alam kong mahirap, pero kailangan kong kayanin lahat lahat, para sa kanya, dahil mahal ko siya.

Hearing things that aren't nice. "Why is she that flirt?" Bakit? Kasi palagi kong kasama mga lalaki? E kasi naman, yung mga babae, hindi ako kayang alagaan at pahalagahan. "Two-timer!" "Bitch!" Those were some of the hurtful words I receive almost everyday. What did I do? Am I at fault? Good thing there's always been this "someone" who comforted me. He was the one beside me all along. Someone told me, nung nag break na kami, nung nalaman nilang Single na ulit ako. "Adrienne, I can like you, right? We can date, right? If he won't accept you, I'll be here for you, you know that, right?" "But.. My heart is still with Michael. So, we can't date, you can't like me, and you can't accept me. Even if I really like you, I can't go to your side, because of Michael. He has my heart. I gave it to him long time ago. He can do whatever he wants with it.

Why am I crying again? Why is it that I keep on saying his name? He hurt me. He broke my heart. Adrienne, why do you still love him? But why is that my heart is still with him? WHY? And to you my one and only, may heart may not be healthy, as healthy as before, but it's still beating for you. And I'm scared that if I continue loving you like this.. I might die. It hurts, it hurts so much. Thinking that I left you so soon hurts me more. Well, if I want to continue this lifetime, then, I have to be with another man, right? He can mend it for me, he can make me happy. WHY CAN'T IT BE ME? WHY NOT NOW? :'(

Someone asked me if I regretted loving you, he's such a blunt guy like-you-know-who. So this is what I answered him: "I have fallen for this one of a kind stupid guy, oh wait. Let me scratched that. I LOVED this stupid guy, I gave him happiness, while he gave me suicide in return. I know it sucks, but I never regretted loving him in the first place. Well, maybe I did.. I did regret loving him, but what I regret the most, was saying that I regretted it, and having to say it again here." I wanted to ask him, but I just don't know how.. "Mike, do you regret meeting me? Do you regret loving me? You do, huh? Am I correct? Right? How about leaving and hurting me? (I mean, you staying away from me this far) you don't regret it, right? Are you happy?" Am I happy? :'(

Well, ang pinaka pinagsisihan ko lang naman sa ngayon ay.. Yung time na nasaktan kita. Akala ko, masaya ako nang wala ka sa piling ko. Pero narealized ko na, mas masaya ako pag kasama kita. Pag ikaw yung nasa tabi ko. Hindi, hindi ko pwede isipin ng isipin lahat ng sakit na yun. Kailangan labanan ko lahat ng nararamdaman kong sakit at panghihina. Alam ko kaya ko. Kakayanin ko para sa ating dalawa. Now, can you pretend that you still love me? Can't you? Hay, ang dami ko pang hindi nasasabi sayo, natatakot ako. Baka pagtawanan at hindi mo lang ako paniwalaan. Nagsisisi na talaga ako, akala ko konting bagay lang yung pinagsisihan ko sa pang-iiwan ko sayo. Pero ang dami pala, ang dami-dami ko pang hindi nasasabi sakanya. Kung gaano ko siya kamahal, kung gaano siya kaimportante, kung bakit siya ang pinili ko. Siguro nasabi ko na sakanya yung iba. Pero, I guess, hindi pa sapat yun! Gusto kong araw-araw sabihin sa kanya yun, gusto kong malaman niya kung gaano ko siya kamahal, at kung gaano siya kaimportante sa akin. Well, seryoso. Tama nga sila, nasa huli talaga ang pagsisisi.

Pwede bang, kahit ngayon lang, ilabas ko yung tunay kong nararamdaman? Alam ko masyado nang mahaba tong sinusulat ko ngayong gabi. Pero wala akong pakialam, marami pa talaga akong gustong sabihin e. Ang hirap kasing itago e. Hindi ko na kaya pang magpanggap sa tunay kong nararamdaman. Ang sakit na masyado. Sasabog na yata yung puso ko, anytime.

Eto na naman ako, umiiyak na naman. Bakit ba kailangan akong lagi nalang umiyak? Ang sakit na kaya. Wala na ba akong karapatang maging masaya? Parang lagi nalang kailangan akong mag-aksaya ng luha e. Ilang balde na kaya naiiyak ko gabi gabi. Hay. Ang hirap naman ng ganito. Ang sakit. Bakit nga ba ako ang napili ng tadhana para parusahan ng ganito? Bakit ako? Bakit ako pa yung kailangang masaktan? Paano na pamilya ko? Malulungkot sila pag nawala ako. Iiyak ako. Paano na si Baby? Sabi ko sakanya na siya na yung pakakasalan ko e. Pero bakit ganito? Parang nagiging masama na sakin yung sakit ko e. Ayaw niya ba akong maging masaya kahit konti? May nagawa ba akong mali? Naging masama ba ako? Ang sakit na masyado. Hindi ko na kaya. Lumalaban nalang ako para sa mga tao sa paligid ko. Pero sa totoo lang, hindi ko na kaya. Nasasaktan na ako. Sa mga maiiwan ko. Sorry for everything. Sorry for being sick. Sorry. Sorry. If ever. If ever lang na mawala ako, please take good care of my Baby, don't make him sad, he took care of me. So, take care of him too. Baby, sorry. hindi na ako yung maglalakad papunta sayo sa may altar. Ang sakit na masyado. Parang bumilis lalo yung tibok ng puso ko. Ayokong magpunta sa hospital, kasi natatakot ako sa pwedeng sabihin nila. Paano kung sabihin nilang. Sigh. Baby, ayokong iwan ka. Ayokong malayo sayo. Ayoko pa. Pero, bati na tayo di ba? You said you love me? So pwede pa akong magwish? Pwede ba akong maging selfish kahit ngayon? Ay lagi naman pala akong selfish, so now, pwede ba akong maging mas lalong selfish? Wala naman ako masyadong hiniling sayo dati e. Last wish na to. Last na last na talaga. Pero sobrang selfish lang talaga..

Baby, will come with me? We can be together kahit saan di ba? Always and forever. Right? So are you willing to come with me? I told you, sobrang selfish nung wish ko, pero.. Hindi ba talaga pwede? (Nagdadrama lang ako, masyado yata akong nagiging OA. Alam ko, gagaling ako. Gagaling ako para sa kanya.) Well, sana hindi niya mabasa tong part na 'to.

I love you. Yung pagmamahal ko sayo, kasing lalim ng pinakamalalim na dagat sa buong mundo, I love you. Yung pagmamahal ko sayo, kasi laki ng pinagsamasamang planeta sa solar system. I love you, yung pagmamahal ko sayo, mas matagal pa sa forever. I love you, yung pagmamahal ko sayo, hindi na mapapalitan ng kahit na sino. I love you, kahit ilang beses ko pa kailangang magpakasal sayo, gagawin ko. Kahit na sa lahat pa ng simbahan sa buong mundo. I love you, kahit na ipinagtatabuyan kita ngayon, kahit na magsawa ka pa sa akin, kahit na iniwan kita. Ikaw at ikaw parin ang mamahin ko. I love you kahit gaano kasakit. I love you, kahit ngayong iniwan kita, pangako hahanapin kita, at kapag nakita na kita, hinding hindi na kita pakakawalan pa. I love you, hindi na kita ulit iiwan, I love you. Yung pagmamahal ko sayo, hindi na mawawala. I love you, kahit na saan pa ako magpunta, ikaw lang mamahalin ko. I love you. Kahit na ilang beses mo akong saktan, ikaw parin ang mamahalin ko. I love you. Kahit na pagod na pagod na ako, ikaw parin ang mamahalin ko, I love you. Kahit sa kaiblang buhay, ikaw parin ang mamahalin ko. I love you. I love you, kahit sobra sobra na yung pagmamahal ko sayo, patuloy parin yung pagmamahal ko sayo, I love you. Kahit sandali lang yung pagsasama natin, masaya ako dahil nakasama parin kita kahit papano. I love you. I love you, Mike. I love you. I love you. I love you. I love you. I'm sorry, I'm sorry.. I love you. :'(

Hintayin mo ako, kahit na anong mangyari. Hintayin mo ako uh? Hindi ko alam kung hanggang kailan mo akong kayang hintayin, pero alam ko matatagalan. Pero sana, hintayin mo ako. Hindi ba pwedeng samahan mo ako? Hindi ba pwedeng magkasama parin tayo? Naiisip ko palang na magkakahiwalay tayo, hindi ko na kinakaya. :'(

Saranghe. Te amo, I love you, MAHAL NA MAHAL KITA. Mahal na mahal parin kita hanggang ngayon. Sana bumilis na yung panahon, para makapiling na ulit kita. :'( Hindi na ako makapaghintay pa e. :'( Bilisan mo uh?