My boyfriend is like my life, I don't have one.

My boyfriend is like my life, I don't have one.

Ang sarap lang sa pakiramdam ng walang iniisip. I mean, no boyfriend, no problem. Sabi nga nila. Well, I'm just trying to regain back myself, ayoko nalang kasing masaktan pa. Mas mabuti na siguro yung ganito, para naman mas tahimik na yung buhay ko. Honestly, I'm super duper happy kasi napapansin nila yung changes ko. May nagsabi sa friend ko, Filipino time namin yun. Wala lang, I'm just being myself again, "the studious me". As in, I really want changes in my life, well, syempre for the "best" again. "Magora is back". Namention yun sakin ng friend ko, so medyo nagulat and at the same time, natuwa naman ako. For I know, they've been like wanting the old Adrienne. Although I know, it's a bit awkward, but I want to prove myself again, for I have to redeem myself. I don't wanna be taken for granted. I don't wanna talk about boys anymore, for I've changed already. No interest. :) I entertain some (people I only feel like, I can trust and lean on) yung super close friends lang na guys. I don't wanna trust people na kasi, mahirap e. Cause in the end, ako lang din naman yung mahihirapan. Sa sobrang pagbibigay ko kasi ng care at love sa isang kaibigan, sa huli, ako pa yung napapasama. I'm being too attached, and kapag nasanay na ako sa mga bagay na ginagawa namin, hinahanap hanap ko na yun. But, naaccept ko narin naman yung fact na, there's nothing permanent in this world. Lahat nagbabago. Even people. Kahit ako, syempre. :) Pero, ayoko lang talagang binabalewala ako. Hindi kasi ako sanay sa ganung treatment.

VIP ako e. (Oo na, so what? Feeling ko VIP ako e). Sinanay lang kasi ako ng mga tao sa paligid ko nang ganun. Kaya naman medyo nahihirapan akong mag-adjust sa mga instances na I have to adjust and be like I am a nobody to the clan. Well, flexible naman ako. I can relate to all types of people. Willing din naman akong mag-reach out, as long as di ako ittrash talk e. Maaappreciate ko na yun. These past few weeks, wala naman akong reklamo sa buhay ko, for everything's flowing smoothly na ulit. (Dahil nga, di aburido sa boyfriend, kasi wala naman talagang boyfriend na maituturing) "special" friend siguro meron, pero I don't think "special" rin ako sakanya. Kasi nga, kapag sinabi mong "special" at "importante" hindi mo tatratuhin nang parang sa lahat lang di ba? May certain distinctions naman kasi yun. Kaya nga di ako naniniwala. I'm this type of person kasi na hindi madaling mabola, at hindi rin madaling maniwala. Pero sobrang sensitive naman and hunch hermit concho. Pag-umiral yung ugali kong ganito, wala ka na. Humanda ka na, at sasabog na ang daan bago ka pa man makalabas at makahanap ng shortcuts palabas. Haha. Bawal kasi ang kung ano pa mang alibis. Ang paniniwala ko, kapag nangyari na. Tapos na. Nangyari naman na yun e. Di mo na pwedeng baguhin pa. (Pwede mong itama sa paraang akala mo ay tama), pero para sa akin, di na yun kailanman magiging tama pa. Kasi, may lamat na e. It's not as good as new na. Kumbaga, hindi na siya virgin. So hindi na siya pure, hindi na clean. :)

Ayoko nga pala ng taong sobrang daming alibis. Hindi nalang sabihing oo or hindi. Hindi naman ako nag-dedemand ng kahit ano pa mang reasons e. Gusto ko lang, honest sa aking yung taong kausap ko. Pero, sorry, kung minsan kahit siguro nagiging honest na yung mga sagot mo sa akin, kung hindi ka naman masyadong convincing, or sobrang daming times mo nang nagsinungaling sa akin, ode syempre malinaw na hindi talaga kita paniniwalaan. Para kasi sa akin, first impression lasts. :) kahit ano pa mang bagay ang gusto mong isaksak, ihain at ipaintindi sa akin, kung ayoko naman talagang intindihin, hindi ko talaga iintindihin. Magsawa kang magpaliwanag, hanggang sa mapanis ang laway mo. Pero hindi kita papansinin o pakikinggan. Not unless, pagbigyan mo ako sa gusto ko. Madali naman akong kausap e. Kapag sinabi ko kasing gawin mo, gawin mo. Para hindi na humahaba pa yung diskusyon. Para wala ng gulo, wala ng away. Tatahimik naman ako agad e. Pagbigyan mo lang ako. Pero, sa pinakamadaling paraan, kung ayaw mo akong pagbigyan, simpleng analogy, hindi ka magiging isang mabuting kaibigan, kasi hindi mo ako kayang pagbigyan. Hindi ka tunay na nagcacare at nagpapakita ng love sa akin. Ang nilalagay mo sa utak ko. "Gusto mo akong saktan at paglaruan". Niloloko at pinapaasa mo ako sa "friendship" na bulok at di naman totoo. Kumbaga, "phantasm" lamang ang mga ito. Bow.

Bow.
Bow.
Bow.

=))))))))))