Thursday, September 20, 2012

Manaoag Pilgrimage

September 19, 2012
Wednesday

Manaoag Pilgrimage


This day makes me feel ohh so sad and damn empty. I don't know, but it just turned my day gray. Shocks, mas lalo akong nalungkot. I was somehow expecting pa naman, na sana.. Kahit papano, I'll feel better na after praying to Mary of Manaoag, but everything's not fair today. Sobrang pagod ako. Sobrang devasted. Lahat na. :( Haay. Feeling ko, alone nalang ako sa mundo, pero syempre, feeling ko lang 'yun. I don't know. I hate to feel this way, pero I just can't help myself. But yeah, 'twas my fault naman. So wala akong dapat iniinarte right now. No one to blame, but myself. Anyway, 'eto na talaga ang totoong kwento ng buhay ko ngayon. :'( Nakakaiyak.

As expected, 3am gising na 'ko. The only thing I remember is that, I was having a great dream, yet when my alarm clock rang, nagising ako bigla. teary-eyed. Alam kong there's something in my dream, pero ewan. Siguro for some reasons, biglang wala nakong maalala. Sayang? 'Di ko rin sure. Ang hirap. Nahihirapan ako, nahihirapan na naman ako. Feeling ko, bumabalik 'yung High School nightmare ko. Oh no, this can't be. This shouldn't be. Natatakot ako, kahit alam kong, this would be a different scenario. Pero nandun na 'yun e. Sabi nga nila, "History repeats itself." No matter how hard I try to escape from such sitch, mukhang malabo. Unti unti nang nagiging complicated ang lahat. And, there's no way out. Binabagabag ako ng konsensya ko, dahil nga alam ko sa sarili kong nagawa akong masama. Oh gosh, this is so wrong. Heartbreaking as it may seem, pero I think I'm losing another special person in my life, cause of my big mouth. :'(

By the way, 'di ko nga pala kinakaila. I'm guilty as charged. Ang sama-sama kong tao. I'm starting to condemn myself. Feeling ko, people around me's starting to condemn me as well, nang dahil nga sa kadaldalan ko. Sa dila kong walang preno. :O And yeah, it's all my damn fault, kung meron man akong dapat sisihin, sarili ko lang 'yun. Wala nang iba pa. Well, I have to admit na medyo naiinis ako kay Jinny, kasi alam kong siya yung nagsabi kay Zhea, and recently, naconfirm ko na siya nga talaga 'yung nagsabi. Pero, inisip ko nalang din na... I used to do the same. It's just that, this time.. I'm cranked. I'm caught in act. Pero 'yun nga, I ain't gonna defend myself anymore. Sayang lang, I was expecting for something 'good' to happen today. Kaya lang, things just didn't happen the way I want it to be. Pana panahon lang, well.. If not now, then maybe sometime. Soon. It doesn't mean NEVER. 'Di lang siguro talaga ngayon. 'Di ako matahimik, kasi sobrang importanteng tao nga sa'kin si Zhea. Actually, para na nga akong stalker e. Baka, mausog pa siya sakin. Puro siya nalang kasi laman ng bibig ko. Iniisip ko, kung paano kami magkakabati, kung may pag-asa pa bang mapatawad niya 'ko. Haay.

Minsan tuloy, iniisip ko.. Sobrang bigat ba talaga ng kasalanan ko? Kung uso pa ba ang stone to death? Naranasan ko na 'yun ngayon? :O Wala na bang kapatawaran 'yung nagawa ko sakanya? Hay. Sa sobrang kadaldalan ko kasi. I don't know how to filter things, kung sana alam ko lang. Kung sana, marunong lang akong mag-control. 'Di mangyayari ang lahat ng 'to. Shocks, nasa huli talaga ang pagsisisi. :O Naaawa ako sa sarili ko. Pero, mas naaawa ako kay Zhea. Kasi, naniniwala siya sakin. Pero, sobrang genuine naman lahat ng pinakita ko sakanya e. It's just that,I committed a grave sin. :( Wait, let me scratch that. Ako talaga ang mas nakakaawa. Ang pathetic ko. 'Di ko naisip na sa ginawa ko, I might lose a friend. And maybe I just did. Haay. Wag naman sana. :'( Friendship over na nga ba talaga kami? Wala na bang fair chance para mapatawad niya ko? :O Isipin niyo na gusto niyong isipin. Pero, handa akong gawin ang lahat, magkabati lang kami. Kahit lumuhod pa 'ko sa harapan niya, gagawin ko. Sobrang pathetic 'ko na talaga. 'Di ko na siguro dapat isipin or magdalwang isip pa ko, kung bakit nangyayari na naman ng unti-unti sa'kin 'yung curse on friendship na 'to sakin. Dahil una sa lahat, it's all my fault. Gosh. ayokohn mag-self pity. Pero, 'di ko na naman mapigilan yung sarili ko. Sobrang miss na miss ko na si Zhea. :'(

Wrong move. Uy, sobrang wrong move yung incident sa bus ride going back to Manila kanina. Gusto ko sanang patulan, pero sobrang wrong move. Ayaw pa niya, 'di pa siguro siya ready na makipag reconcile sa'kin. Ewan. Ang tanga tanga ko. Ganito ako ng ganito, drama ko ng drama. Ang dami kong inarte sa buhay, pero wala naman akong ginagawang move para magka ayos kami. Sobrang dami kong plano, pero inuunahan ako ng takot. Sino ba naman ang may gusto ng napakatindi at napakasakit na rejection? :O I attempted once, pero I failed, and I got hurt. Ayoko na sanang maulit paulit yung feeling na 'yun, pero.. Narealize kong.. 'Di ko dapat sukuan si Zhea. 'Di ako susuko. I'll try pleasing her even more, papalambutin ko nalang 'yung matigas niyang puso. Mukhang imposible, pero I'll try my best to. That was a very awkward sitch. 'Kung sino man po ang may samaan ng loob, sana magkaayos na. Sana magkabati na.' Zhea: 'Di ko sure. Ako: Meron. (On a very soft tone.) 'Ano Twitter name?' Zhea: Private. *And there was silence*

I suddenly broke down, 'di ko na kinaya. Bumuhos na 'yung luha ko. As much as I want to keep it in myself, sobrang nasasaktan ako. "Alam kong 'di pa right time, pero." Shocks. Magsasalita na dapat ako, pero buti nalang napigilan ko 'yung sarili ko. 'Wag pilitin kung ayaw, magkakabati rin kayo.'-Meg "V, anong gagawin ko?" 'Di ba friends kayo, magkakabati rin kayo. Wag ka nang umiyak, Saab." (with matching hug). Thanks to my guy friends, especially kay Terence, 'cause I know na super eager siyang mapagbati kami. Na tulungan ako. Aww. It's just that, we didn't succeed this time. More time, more space, perhaps. "Peace be with you, Zhea." Gustung gusto ko siyang lapitan sa Mass kahapon, pero palakas ng palakas 'yung pukpok sa dibdib ko. Nararamdaman kong namimiss narin niya ko, pero mas namimiss ko siya. Ang hirap na araw-araw nakikita ko siya. Daig pa yung feeling nang nakipag break sa boyfriend. Mukhang matatagalan pa, bago ako makapag move on kay Zhea ah? =)) 'Di malabong mangyari na maging lesbian ako nito pag nagkataon ah. Hay, Zhea Katrina Roldan Estrada, kung 'di lang talaga kita mahal, kung 'di ka lang talaga mahalaga sakin, pababayaan ko nalang na magfluctuate yung friendship natin. Pero wala e. Wala akong magawa. Mahal kita. Miss na kita. Handa akong maghintay na dumating yung time na mapatawad mo rin ako. Kahit alam kong matatagalan. Pero, naniniwala akong 'di imposible. Sigurado kasi ako sa sarili ko na mahal mo rin ako. =))

PS: I'm wondering, bakit kaya umiyak rin siya kahapon? Galit ba ang cause? Or gusto narin niya magkabati kami, pero mas mabigat yung pride? Ano nga kaya? :O

No comments:

Post a Comment