SA PILING MO

It's exactly 3 o'clock in the midnight on my clock. Though it may seem scary, but here I am, still facing my laptop and typing about every single emotion I am currently drowning into. For I can no longer resist, I can no longer hid the feeling I've been trying to keep deep down inside of me. When everything turns out to puffed this evening, for I can no longer hold back my tears and admit to him every single pain inside of me, for still, I am continuously loving him without having something in return. Except for tears and heartaches. Yes, I know we're far flung apart from each other now, things are quite different, there's no more late phone calls at night, no more 24/7 texting, no more hugs and kisses, no more seeing each other that often,no more pigging out together, no more cold movies, no more "baby" pseudo. Though it's semestral break. We've got all the freedom to see and spend our time together, without thinking, and suffering our academic priorities. For we're both living our lives far apart from each other already. When I call it off, it means no more turning back, yeah, for now.. But there's always a part of me hoping for a brighter future ahead of us. <3

Really, I miss those times when he tries reaching out to me, with just a text away, he's all there ready to lean on, giving me his shoulders for me to cry on, for whenever I'm feeling sick, down and empty, it'll always be him whom I'll call on, and no matter what happens, he'll always be there to catch me and wrap me in his arms, always to the rescue. He never gave me damn reasons to love him less, for I believe, he gave me MORE than everything that I was expecting from a boyfriend. Yes, he gave me everything, without him even noticing, nothing's left to him already. He's the constant living reminder why I always wear a bright smile on my face everyday, each morning that I wake up. He's the only one whom can wipe my tears away, with the warmth of his hugs, making me feel alright, me, sitting on his lap, as if he's my Daddy. I'm like a child, being tamed by a father. He has been my best friend, my best pal, whom always understands me and supports me with every decision that I make. He's been like a brother to me too, for we share naughty jokes together, tease each other without having bull fights. And most of all, he has been a good and loyal partner, for we share the same amount of love for each other. We went through a lot already, and still stick together as one, we shared the same pillow and blanket already, shared the same towel, me, wearing his shirt and a lot lot more to remember. <3

I'll never forget this guy who has given me so much to remember, that for eternity, no one can ever replace his love for me. He's the first guy whom made me feel this way, being extra special and someone who treats me as his princess. For I suddenly remember those times when he was the one who puts on those ice skating socks and shoes on me, he was the one who puts my rubber shoes, he spoon feeds me as well, that has always been the reason for our petty quarrels, him putting extra rice on my plate and a lot more, but I know he's just doing those things for me to feel that, I am the only one. He treats me so well, and what do I gave him in return? Heartaches and tears. That's kinda saddening. But yeah, good things must come to an end. I hate to make some dramas anymore. For I believe if there's something for both of us to remember, that is "we still have each others" and that there's always a great and perfect time for everything, well if not now.. Then, maybe someday. I ain't giving up my hope for the both of us yet. Until I know and I feel that my heart still belongs to him, I won't stop loving him. With strong will and determination, I'll hold on to this love. I'll remain loyal and faithful to one.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

At hindi ko na naman nakayang pigilan ang sarili ko sa pagluha, alam ko kasi, matagal tagal ko naring dinadala tong sikreto na 'to mula sakanya, marahil hindi naman malaking sikreto, pero.. Ayokong ipahalata at ipaalam sa kanya na siya parin ang tinitibok ng puso ko. Na kahit nakipag hiwalay na ako sakanya, siya parin talaga ang nilalaman nito, kahit kailan naman, hindi siya napalitan.. [1:15:04 AM] Adrienne Magora: "Ode ba, ako kasi. Naniniwala akong.. "KUNG KAYO, ODE KAYO", kahit na ano at sino pa man ang maging harang at hadlang sa pag-iibigan ninyo, sa takdang panahon.. KAYO parin para sa isa't isa. :> PARANG TAYO LANG. Haha, di parin ako sumusuko sa hope na yun. ;> Kaya alam mo ba.. Narealize ko, dapat di nako maging bitter at maging malungkot. Instead, maging happy nalang ako sa mga bagay na 'to. Sa mga bagay na nangyayari sa atin ngayon. Di naman ako dapat maging malungkot e. Kasi break na tayo, at di na tayo nagkikita or nagkakasama.. Ang mahalaga, basta alam ko sa sa puso't isipan ko.. NA MAHAL PARIN KITA HANGGANG NGAYON. Wala paring papantay sa pagmamahal na shinare natin sa isa't isa. For those 7 long months napatunayan mo naman sa akin na, mahal mo talaga ako e. Wala kang ibang hiling at hangad, kung hindi ang maiparamdam lang sa akin yung pagmamahal mo. <3 :* I LOVE YOU!

Pasensya na uh, kung hindi ko man kayang suklian yung katumbas ng pag-ibig na ibinigay ay ibinibigay mo parin sa akin hanggang ngayon. Pero ewan ko ba, sa mga panahong ganito, sa mga pagkakataong ganito, pwede tayong magkita. Malaya tayo, pero may mga hadlang, pero alam ko naman may dahilan kung bakit nangyayari tong mga bagay na to sa ating dalawa e. :> Wag kang mag-alala, habang ako'y humihinga pa, at may nakikita pa akong pag-asa para sa pag-iibigan nating dalawa, kahit kailan, hinding hindi ako susuko. Lalaban ako para sa ating dalawa. Pero sa ngayon, pabayaan na muna natin ang isa't isa. :> Pangako, magiging masaya na ako. Hinding hindi na ako malulungkot. Huli na 'tong gabi na 'to, para sa balde baldeng luha mula sa aking magagandang mata. :> Kung alam mo lang, kung alam mo lang kung gaano kahirap tong pinagdaraanan ko gabi gabi, ang hindi ko pag pansin sayo. Unti unting nabibiyak at nadudurog ang puso ko. Pero, kailangan e. Kailangan kong gawin ang mga bagay na 'to. Balang araw, alam ko, maiintindihan mo rin, kung bakit kita tinutulak palayo. Pero, tandaan mo, sa bawat pagtulak ko sayo, katumbas naman nito, ang lalong pagpapatunay ko sa sarili ko na, mahal na mahal parin kita. [1:23:28 AM] Adrienne Magora: "MAS LALO LANG KITANG MINAMAHAL, sa paglipas ng mga araw at panahon na di kita nakikita, nakakausap at nakakasama."

Gustung gusto na kitang makita at makasamang muli. Hirap na hirap na ako sa pagpapanggap sa sarili ko, sa pag kukumbinsing tapos na tayo, at kahit kailanma'y, wala nang pag-asa pang maging tayo. Nakakatangang magpanggap. Napakasakit. Sobrang daming saksak at tama na nga yata ang natamo ko e. Setyembre 26, 2011. Lunes. Huling araw na tayo'y nagkasamang masaya, medyo nagkatampuhan pa nga e. Setyembre 29, 2011. Huwebes. Tinapos ko na ang lahat sa atin. Sa lover's lane pa. Sobrang sakit kayang magpaalam sa taong mahal na mahal mo, kahit labag sa kalooban mo, pero wala kang ibang magawa kung hindi ang lumuha at iwan ka, kailangan mong bumitiw, kasi kailagan. Sobrang sakit, sobrang hapdi. Hanggang ngayon, ramdam na ramdam ko parin, sa tuwing maaalala ko mga masasayang araw at panahong pinagsaluyahan natin, mas lalo mo akong pinalalakas at binibigyan ng rason upang mahalin ka. At ngayon, kahit Oktubre 20, 2011 na.. Dalawampu't apat na araw na tayong di nagkakasama, mahal na mahal parin kita. (Naiiyak ako. Mugto na naman ang aking mga mata.) Hindi parin kita mapakawalan, hindi parin ako makapaniwalang kailangan kong gawin ang bagay na to, kahit pa ang kapalit nito'y ang aking sariling kaligayahan. Ang hirap palang magmahal. Sobrang hirap. Ngayon, alam ko na kung paano masaktan ng dahil sa pag-ibig. Dati, pinagtatawanan ko lang yung mga taong umiiyak ng dahil sa pakikipag relasyon, ngayong ako naman ang nasa ganitong kalagayan, alam ko na.. Kahit gaano pa tayo katalino pagdating sa akademikong usapin, kapag tayo'y nagmahal, natatanga at nabobobo na talaga tayo. Ang pag-ibig pala, walang sinisinu-sino. Pantay pantay lang, walang magaling, walang mahina. Kahit gaano pa kasakit, handa tayong magtiis, maiparamdam lang natin sa taong mahal natin kung gaano tayo katapat sa nararamdaman ng ating puso. :>

Naaalala mo pa ba yung "twenty six days in torment" ko nung summer? Kung yung dalawampu't anim ngang araw nalagpasan ko, paano pa kaya tong dalawampu't apat na araw, di ba? Eh, wala pa tayong constant na pag-uusap ngayon, ode isa lang ang ibig sabihin niyan.. Kaya, at kakayanin kong magtiis at maghintay ng tamang panahon, kahit ilang daang araw pa yan. Makasama lang kita muli. Pangako, babalik ako sayo. Kahit kailan, hindi ko babalian yang pangakong yan. Oo naman, alam ko masyado pa akong bata, masyado pa tayong bata para sa ganitong pagmamahalan. Pero di ba, wala naman sa edad yun? Nasa tunay na nararamdaman naman yun e? :> Kaya. Magtitiis pa ako. Kahit gaano pa kasakit. Wala akong magagawa. Mahal kita e. Ikaw lang yung tanging lalaking nakikita kong makakasama ko sa hinaharap. Kahit gaano karami pa sila ngayon sa harapan ko, ikaw at tanging ikaw parin ang pipiliin ko. Sa piling mo, ako'y buhay, sa piling mo, ako'y masaya. Sa piling mo ako'y natatangi, sa piling mo, lungkot sa aking mga mata'y napapawi, sa piling mo ako'y tunay na nagmamahal sa'yo at tanging sa'yo lamang. :)